Заморот кој повеќето од нас го чувствуваат, може да се припише на временските прилики.
Професорот Ранко Раичевиќ, невролог, објасни што претставува хроничниот умор и кога треба да се обратиме за лекарска помош. Заморот е последица на надминување на адаптивните способности на организмот, особено на централниот нервен систем – објаснува докторот.
„Мозокот е практично центар на сите центри. Мозокот е електрично активен и може да се троши, па може да се доведе во состојба на „ресетирање“, да се изгуби свеста, како кога се јавува епилептичен напад или се јавува синдром на хроничен замор. Практично, мозокот на тој начин се заштитува, односно го штити нашиот опстанок“, нагласува професорот.
Колку одмор ни е потребно
Апсолутно неточни се сите приказни кои можеме да ги работиме до недоглед, како и дека има луѓе кои не мораат долго да спијат. Човечкиот мозок мора да помине најмалку седум часа на ден во сон. Ако спиеме помалку, создаваме услови за развој на разни психосоматски заболувања. Но, тоа не функционира ако спиете многу подолго, вели неврологот.
Според него, идеално време за легнување е помеѓу 22 и 22.30 часот, а за станување помеѓу шест и седум часот. Треба да се има предвид дека не е исто ако спиеме четири пати по два часа или седум часа по ред.
Синдром на постковид замор
Многумина се жалат и дека по заразата со ковид, многу забораваат, потешко учат, потешко се концентрираат, лесно се заморуваат и без многу физички напор.
Професорот Раичевиќ вели дека лекарите се надеваат дека овие процеси ќе бидат реверзибилни и дека состојбата кај овие пациенти ќе се подобри, особено кај помладата популација.
„Но, не сум сигурен дека некои работи нема да останат како долгорочни, а можеби и доживотна последица. Кога започна инфекцијата со ковид, знаевме дека третина од пациентите имаат таканаречени мозочни симптоми, односно симптоми на зафатеност на централниот нервен систем. „Она што сигурно го знаеме е дека тоа е мултисистемска болест со клучни нарушувања на оштетување на малите крвни садови, а човечкиот мозок, иако сочинува еден процент од неговата тежина, троши две третини од гликозата и една петтина од протокот на крв“, објаснува докторот.
Затоа сѐ што го оштетува дишењето, односно оксидацијата на гликозата и потрошувачката на енергија, додава професорот, пред сѐ го оштетува мозокот. Затоа, во овие постковидни последици, мозокот е органот кој дава најмногу симптоми – емоционална магла, заборавеност, слаба концентрација, лесен замор, но дава и нови ризик фактори за мозочен удар, и оштетување на периферниот нервен систем.
Извор: rts.rs