„Повраќав фекалии, ќе умрев од сепса, а докторката ме лечеше со чај“ – Голгота на родилката Неделковска во тетовска гинекологија – ММС
ММС

Објавено на: 12/22/21 4:06 PM

„Повраќав фекалии, ќе умрев од сепса, а докторката ме лечеше со чај“ – Голгота на родилката Неделковска во тетовска гинекологија

Дона Неделковска (29) од Тетово ужива со своето синче Ленон, но само пред шест месеци можело да се случи најстрашното, тоа да остане без мајка.

Дона, која е стоматолог по професија, на својот Фесбук профил го опиша хоророт низ кој поминала кога се породувала со нејзиното прво бебе. ММС ја контактираше Неделковска, која вели дека сега нема матка, но и да имала по таа траума што ја доживеала гинекологија во Тетово тешко дека ќе се одлучела за второ дете.

-Шест месеци ми требаше да се соземам за да ја објавам мојата приказна. Имав среќа што имав некои медицински познавања, бидејќи цело време ми викаа добра си, не ти е ништо. Но, јас знаев дека не е во ред. Цело време барав да ме однесат за Скопје, но не сакаа. Цело време ми даваа некои инекции против повраќање и нешто што најмногу ме изиритира е кога ми рекоа дека многу сум нервозна за да ми дадат дијазепам за спиење. Па што ќе ти се специјалисти, ние овде сме доволно стручни, ќе ти дадеме дијазепам, вели Дона за ММС и додава:

-Беше навистина тешко, животот ми висеше на конец. Ми требаше време да се соземам за да го кажам ова,  ако не за друго, барем со ова да помогам на некој друг да не му се случи истото, да не ја преживее оваа голгота што ја преживеав јас. Тешко ми е многу, уште еднаш го преживувам тој стрес. А дали ќе тужам? Не знам. Немам довреба дека нешто би се решило и да тужам ама овие денови имам време за размислување. Можно е, вели Дона.

Дона не е првата која поминала голгода во македонското здравство, не само во Тетово и во други градови. Голгота поминувале и други идни мајки. Но, како што вели Дона, слично нешто доживеала и сестра и кога се породувала, во истата болница.

-Ова не е прво лошо искуство со тетовската гинекологија во моето семејство. И сестра ми помина лошо, но, ова моево не може да се раскаже.  Кога сестра ми се породуваше беше критично со бебето и јас се чудам како после сето тоа јас се одлучив таму да се породувам. Ама  матичниот ми ја препорача оваа докторка, имал доверба во неа и ете што се случи. И сега вистинска дијагноза нема, ме оставиле со внатрешно крварење. Јас многу сум крварела на породување и реално требале матката да ја извадат уште веднаш. Кога органот не престанува да крвари не може да се спаси. Тие ме сошиле, а крварењето продолжило и настанала некроза, од тоа зафатени цревата, па имав и преплет црева. Она што најмногу ме иритира е нејзиниот однос и чаевите што ми ги даваше. Ми дава цел литар чај да испијам. Бидејќи не можев, кога другиот ден дојде и кога виде дека не е испиен чајот уште и ме караше- како не ти е срам. Па уште и на мајка ми, кога после пет дена конечно ме пратија за Скоје, ѝ рекла – носете ја за Скопје и не ми ја враќајте, нема што да ѝ правам, вели разочарано Дона.

Според неа симптомите биле толку типични и препознатливи, што студентите ги учат во прва година на факултет, ама како што цели таа,  тие изгледа сакале да не се дознае и затоа не ја пратиле веднаш во Скопје.

-А лекарката не е млада, со стаж е има искутво. Но, откако ова мене  ми се случи отпосле дознав од други дека ова неа не и’ е прв пат. Само што јас доцна дознав. И други имале мака само не излегле јавно да кажат што се случува и се заташкало. Па мене ниеден документ не ми дадоа. Дури по еден месец кога со врски пратив луѓе да ја земаа отпусната листа. Се’ што се направи, се направи  на мое барање, бидејќи во петте дена додека бев таму таа не дојде да ме види. Имаше сестри, болничари, други лекари, но не и таа. Само се допишувавме преку смс и вибер, да ме советува дека имам гастритис, да пијам чаеви и други глупости. Сабајлето, петтиот ден кога да ме носат за Скопје се појави, бидејќи имаа некој состанок.  Катастрофа е бидејќи е лекар со стаж, а такви почетнички грешки направи. А операцијата во Скопје траеше многу покусо отколку  породувањето, рече Дона за ММС.

По објавување на писмото на Неделковска во болницата во Теово е испратена инспекција. Побаравме и одговор од Гинеколошко-акушерското одделение во Клиничката болница во Тетово, од каде кусо ни рекоа:

-.Тоа е нејзино видување на нештата. Но, јас не би сакал да коментирам и се одземам од секаква изјава,  затоа што не сум учествувал, ниту во првата ниту во втората операција. Би било непрофесионално што било да кажам, изјави кусо за ММС, Нагип Руфати, началник на гинеколошкото одделение при Клиничката болница Тетово.

А што на Дона Неделковска ѝ се случувало на први јули во болницата во Тетово, кога покрај уредна бременост очекувала да помине сѐ во ред и веднаш да го гушне синчето, прочитајте го нејзиниот статус, кој Дона го нарекла „Мојата приказна“.

1ви Јули, 2021. Локација, озогласената болница во Тетово.
Закажан царски рез во 7 наутро. Страв, возбуда, не ни сонував каков хорор следи.
Спинална анестезија, јас будна, пратам што се случува цело време. Бебето го извадија за кратко, го слушнав како плаче и веднаш го однесоа. Очекував да ме сошијат, и крај. Ама не. Слушам дека нешто не им оди како што треба. Слушам дека никако не можат да го допрат крварењето. Се вртам лево од мене гледам цел куп гази со моја крв, почнува да ми се врти и да ми се стемнува и плачам ги молам да ме спасат да не искрварам. Слушам како трчаат и носат кеси крв од трансфузиологија. Ја молев една од сестрите да ме држи за рака, да не се чувствувам толку осамено и исплашено, да ми даде малце утеха. Го молев анестезиологот да ме утеши дека се ќе биде добро. Ги молев сите присутни да ми кажат нешто позитивно, добра вест. Три часа. Хоророт траеше цели три часа и јас цело време бев будна и цел живот ми помина пред очи. После три часа, слушнав „ајде веќе затворај ја не крвари веќе”.
Јас во полусвест, немам веќе сила, ама не сакам да заспијам.
Ме однесоа во шок-соба, каде тазе родилки влегуваа и излегуваа ден по ден, а јас бев во истиот кревет без никаков напредок, не смеев да јадам, не смеев да пијам. Зошто, немав одговор. Следното утро почна уште поголемиот хорор. Почнав да повраќам на секои 30 минути. Плачев, исплашена, ги прашував зошто повраќам, што ми се случува, сестрите ми велеа „од анестезијата е, нормално е”.
Трет ден. Јас се послаба и послаба, сеуште повраќам, ама воедно и стомакот ми станува тврд, целиот со грутки. Барам помош, барам одговори. Имам студирано на медицински факултет и знаев дека нешто лошо ми се случува, ама се чудев како толку доктори и сестри околу мене, кои тврдат дека не ми е ништо, дека цревата ми се мрзеливи, дека имам ГАСТРИТИС ( да, драга докторке, сеуште ги чувам СМС пораките каде ме тешиш дека имам гастритис, дека ќе ми помине ).
Не ми беше ништо? Се извинувам на читателите за тоа што следно ќе го прочитате, но има еден израз во медицината, се вика мизeрере. Тоа е кога цревата не работаат, и измет излегува низ уста. Повраќав фекалии. Доктори ме гледаа и ми кажуваа дека не ми е ништо, дека имам гастритис. Драгата докторка задолжена за царскиот ми даваше билни чаеви и ми ставаше врели шишиња на стомак. Докторке, доколку читаш, а читаш, од СЕ ИМАМ СЛИКИ. Бев слаба, ама се борев. Знаев што ми се случува и знаев дека ќе ми требаат докази.
Четврти ден. Ситуацијата уште полоша. Молам за помош и конечно некој се смилува да викнат некој постручен и да ми стават назогастрчна сонда ( црево од нос во желудник ) за да ја испрзнат содржината од желудникот и да се чека цревата да се нормализираат. Преку таа сонда ми извадија цели 5 литри течност од желудникот. Итно рентген – со количка, тогаш веќе не бев способна ниту да се движам. Инфузии, лекови, немаше вена која не ми беше боцната. Веќе почнав да гледам страв и кај нив. Мајка ми, сопругот, цела фамилија и другари на нозе, трчаат бараат спас, молат да ме пратат во Скопје.
Ама и покрај се, ме држеа уште една вечер. Ми рекоа многу си нервозна, ќе ти дадеме дијазепам за да спиеш, не ти е ништо.
Таа вечер го молев Господ да го дочекам утрото. Знаев дека спас ме чека во Скопје. Ама таа вечер, не бев сигурна дека ќе издржам до следното утро. Ама се молев. И издржав.
Следното утре итно ме пратија во Скопје со возило од брза помош, и драгата докторка не испрати со зборовите „ако не ја примат во Скопје, не ми ја враќајте тука, немам што да и правам”. Како спиеш навечер “ДОКТОРКЕ”?
5ти јули. Ме примија во Скопје, веќе во полусвесна состојба. Итно снимање, итно инфузии и на крај, итна операција.
Се разбудив следниот ден, со огромна рана на абдоменот и не знаев што се случило. Ми кажаа дека ми е извршена хистеректомија т.е. отстранување на матката, бидејќи била некротизирана т.е. СКАПАНА.
Да, во Тетово цели 5 дена ме чувале со некроза на матка, на раб на сепса, ме лечеа со чај од нане и рузмарин. Само Господ и двајцата доктори од Скопје кои ме оперираа ме спасија и се причина зошто сум сега тука и го пишувам ова и моето дете има мајка.
Не сакам да ги именувам, ако прочитаат знаат кои се, и сакам да им кажам на двајцата и на цел тим од абдоминална хирургија и хирургот од ГАК дека сум ви вечно благодарна.
Бебето за прв пат си го видов после 12 дена, излегов од болница 15кг послаба, со хематом на секоја вена, со две огромни лузни на стомак, не можев да се движам сама, не можев да се бањам сама, не можев ништо, ама помина.
Ми требаше време да бидам спремна да зборувам на оваа тема и додека го пишував текстов требаше да преживеам се одново и чувствувам мачнина, можеби имам и грешки во континуитет, ама помина доста време и многу работи ги потиснав и закопав длабоко. Ама мораше да излезе од мене.
Со овој текст ставам крај на оваа приказна и го почнувам процесот на заборавање на оваа траума.
И да, внимавајте пред да изберете доктор, распрашајте се 100 пати ако треба, за да избегнете ваква голгота.

В. М