Пејач, композитор, актер, писател, шоумен и голема ѕвезда на златното доба на југословенскиот шансон, Зафир Хаџиманов, денес не напушти поради последиците од коронавирусот. Зафир го остави зад себе синот Васил, кој го доби со легендарната пејачка Сенка Велетанлиќ.
Музичарот често пишуваше за себе, настани и спомени на социјалната мрежа Фејсбук, а во една прилика откри и детали од неговиот живот.
„Неодамна, на мојот 77 роденден, над илјада луѓе ми се јавија да ми посакаат долг и плоден живот – иако не верувам дека нешто ќе биде така. Ха-ха-ха! Еве, во Подгорица, ми земаат песна за рекламирање, излезе и книгата, авторството е убава работа. Но, почнав да тркирам. Покрај сите болести и оваа корона, пред пет месеци го скршив рамото, па едвај пишувам. Сепак, се излезе добро. Има денови за мегдан “.
Зафир на социјалните мрежи напиша за сè, за детството, кариерата, но и љубовта со Бисера Велетанлиќ.
“Татко ми, кој тогаш го нарекуваа Василије Хаџимановиќ, беше магистер по фармација, но и многу популарен пејач на македонски изворни песни. Тој беше ѕвезда на Радио Белград, Царевац го обожаваше. Се најде таму кога започна Втората светска војна Тој не се предомисли и се врати дома во Скопје, каде го чекаше мајка ми Вера, неговата долгогодишна љубов. Кога се венчаа, се повлекоа во Кавадарци, во Тиквеш, каде што татко му започнал да работи аптека што му ја подарил неговиот пријател Бошко од Белград, кога започна војната. Чудно, но вистинито, јас сум роден во Кавадарци на 25 декември 1943 година и набрзо се вративме во Скопје. Татко ми го однесоа партизаните како медицинско лице. Од војната се врати со чин-потполковник. Со декрет стана уредник на народната музика на Радио Скопје и беше посветен етномузиколог до крајот на животот.
Дедо Зафир дојде од печалба во Америка, заработи убави пари и купи три куќи: една за мираз за две ќерки, а најголемата и најубавата ја купи за себе. Во него отвори и продавница за храна, каде што мајка ми, матурантка, убаво се вклопи како менаџер. Куќата се наоѓаше во Маџир маало, и тоа беше куќа на беговите, огромна, со кула на врвот. Во таа кула сонував и голтав книги. Јас пораснав читајќи сè што постоеше. Покрај татко ми, кој свиреше на многу инструменти, јас се заљубив во клавирот. Татко ми беше жив талент, како син ми Васил да му е внук! Хахаха!”.
“Јас бев единец, но не го дозволував тоа. Сакав да се дружам со најбројните семејства. Каде што има пет или шест деца, еве го и Зафир. Се борев, играв и се смеев со нив. Беше убаво да живееме. Во нашата градина, под старата црница, имаше мондерлук, каде што седеа и пиеја кафе. Мајк ми таму примаше пријателки. Како сопруга на фармацевт, таа исто така даваше медицински совет: “Не ти е ништо , само пиј два аспирини! “ За Василица, стара Нова година, татко ми носеше и чалгија и народениот оркестар на Радио Скопје, пееја и свиреа до утрото, се шегуваа малку безобразно, а мене бркаа од собата.
А јас бев неподнослива, желен да ме видат, да се покажам. Чичко ми ми сакаше да дојде да си се назбори со татком ми, да се напие нешто, но не можеше да живее од мене. Најмногу сакав да глумам пантомимска сцена од филмот „Славица“ и на крајот, како да, паѓам мртов. Требаше, нели да меподигнат а чичко ми велеше: “Не дозволувај никој да го подигне! Остави го, да разговараме!” Па, тогаш дојде баба Маре, паметна жена, која беше неписмена и вистинска уметница. Ја повикуваа на гробиштата два или три пати месечно да пее песни на жалост. Баба ми ме крена и викна: „Срам да ти е, го оставаш детето да настине, ќе добие пневмонија!“
“Мојата младост имаше огромно светло на крајот од тунелот. На 16-годишна возраст, веќе имав три или четири професионални снимки за Радио Скопје. Во средно училиште бев голем бунтовник, со одлични оценки и кец по однесување. Почнав да работам на повеќе полиња: музика, глума … И актерството преовладуваше, па отидов на приемен во Белград и, се разбира, го поминав веднаш. Сите плачеа, каков актер, ќе ти се смеат, биди чиновник, дипломат. Само татко ми мудро молчеше и тој е единствениот кој беше на моја страна. Во Белград се чувствував како да го поминав целиот живот таму. На мојот час по глума бевме Неда Спасојевиќ, Здравка Крстуловиќ, Јелисавета Сека Саблиќ, Петар Краљ, Слободан Ѓуриќ и јас.
Во четвртата година требаше да одиме во Америка и да им покажеме на Американците што знаеме. „Советот на мудреците“ на академијата одлучи кој од нас ќе замине. Тие не можеа да ме избегнат, бидејќи во Америка императив е глумците да пеат добро. Во мојата втора година, снимив запис кој беше продаден во огромен тираж, го демолирав Домот на синдикатите со рок-групата „Искра“, а потоа Арсен Дедиќ дојде во Академијата. Тоа беше клучен момент за мојата кариера. Ми понуди да ја отпеам неговата песна „Не, за тебе не е човек како јас“. Подоцна тоа беше името на неговиот прв албум. Со таа песна освоив награда на „Вечер на шансони“ во 1965 година. И готово патеката е асфалтирана.
После тој мој прв фестивалски настап, добив 8.000 писма. Тие вклучуваа предлози за венчавки во Австралија, Америка и Канада. А јас сум студент! Живеев во изнајмена просторија во Шантиќева 3, под Бајлони, со актерот Коле Ангеловски. Идиоти како што бевме, со тие писма палевме печка! Шупаци. Имавме забава во Белград, дојдоа најубавите жени, вистинска комуна. Една девојка дури сакаше да се самоубие поради невозвратената љубов кон мојот пријател дифовец. Кој немаше каде да спие, доаѓаше кај нас, како илегалец. „Децата на цвеќето“ можеа да ни завидат само.
И со таа песна успеав да влезам во „националниот тим“ на факултетот и да ме однесат во Америка. Бевме најдобриот театар во светот. Ние направивме толку добро за американските и домашните и светските автори. Секако, пеев кога и да ми требаше. Ми понудија целосна стипендија да дојдам и да учам мјузикли. Сепак, се вратив на мојата Југа.
Нашите театарски наследници, особено легендарната Мира Траиловиќ, не пречекаа како малку вода на дланка. Особено ме сакаше, затоа што ме научи на радио глума и знаеше со кого си има работа. Таа вели: „Ајде, Американци, еве го вашиот ангажман за Ателје 212. Имате само еден испит за проба. Пера Краљ и добивате пет различни епизоди во драмата наречена„ Пантаглез “, а главен актер е Цица Перовиќ“. Тргнавме да го направиме тоа шоу и сите беа задоволни. Играв и баба, колпортер, педер, сè. Потоа дојдоа од Централниот комитет на проба и не шутнаа. Тие ни ја тргн аа претставата. Во тој момент, додека бев очаен, влезе Саша Субота, братот на Мина и ме праша дали сум расположен да заработам околу 20.000 американски долари со пеење на концерти во Советскиот Сојуз. Мира ми рече да одам. Ние направивме ршум во СССР, тие полудеа целосно по нас. Во Грузија ме викаа „Хамлет од естрада“, што е еден од најубавите комплименти што некогаш сум ги добил.
Во Грузија, во Тбилиси, јас и Сенка се заљубивме. Првпат се бакнавме на ридот Слобода над градот. Таа беше убава и пееше како сон. Таа штотуку се разведе од пејачот Тихомир Петровиќ. Јас и Тиха останавме пријатели до крајот на неговиот живот. Честопати седевме во Камената сала на Радио Белград, пиевме и зборувавме за сè. Се согласивме во многу социјални дискусии. Моите, мора да признаам, беа малку изненадени. Мислеа дека сум омилен кај женскиот пол и дека ќе завршам со некоја помлада, да бидам „џек“. Тие веќе ми договорија брак со многу популарна идна пејачка. Но, кога ќе одлучам нешто, одлучено е “.
Извор: mondo.rs