После една година храбро соочување со пеколната болест, српскиот анестезиолог Владимир Пруниќ, раководител на Службата за прием на Општата болница, сведочеше за безнадежноста во која се најде со своите колеги на почетокот на март.
– Првиот починат пациент во Србија, Радислав Боканиќ (60), беше пренесен од болницата Кикинда, кој ја загуби битката со корона вирусо откако беше ставен на респиратор на Клиниката за инфективни болести во Нови Сад. Тој и друг жител на Кикинда биле заразени од Бранислав Жугиќ, сосед кој подоцна починал, пишува Информер.рс.
Тоа беше почеток на соочување и борба против непозната болест за која слушнавме само во далечната Кина и Италија, мислејќи дека никогаш нема да им се случи кај нас.
– Првиот пациент во Кикинда, Бранислав Жугиќ, беше хоспитализиран во болницата Кикинда два дена по потврдата на Ковид 19, на Одделот за урологија, кога имаше сомнеж за уринарна инфекција. Следниот ден, кога докторите се сомневаа дека е заразен со корона, тој бил пренесен на Одделот за инфективни болести, каде започнало лекувањето и дијагностиката.
Тогаш резултатот од тестот за ПЦР се чекаше многу подолго, до доцна вечерта. Околу 22 часот од „Трамполин“ од Белград дојде резултатот дека пациентот е позитивен на Ковид 19 – се присетува анестезиологот д-р Владимир Пруниќ, раководител на Службата за прием на болницата Кикинда, кому му беше дадена најнеблагодарната задача во тоа време.
– Тоа беше 10 март. Добро се сеќавам. Стигнав на одделот за инфективни болести. Нозете ми беа отсечени, тие почнаа да се тресат од страв. За прв пат во животот, облеков скафандар, ставив дебели ракавици што останаа од еболата, капа, визир, две маски, не знаев што ми се случи. Влегувам во амбулантата каде ме чекаа медицинскиот техничар Љубомир Лазичиќ, кој сега е во пензија и возачот Светозар Симиќ.
– Одиме во КЦ Нови Сад, го пренесуваме пациентот во молчејќи. Само што се погледнавме и видовме страв од виножито во очите – вели д-р Пруниќ.
Д-р Пруниќ никогаш нема да го заборави својот 38-ми роденден, кој го поминал во Брзата помош, враќајќи се од Нови Сад до Кикинда.
– Пациентот го однесовме на Клиниката за инфективни болести во Нови Сад, го сторивме тоа професионално и го решивме проблемот. Веќе беше 11 март кога се враќавме во болницата во Кикинда и најнеобичниот роденден што го поминав во Брза помош. Телефонот беше во скафандер, ми се јавија да ми честитаат, а не ми дозволија да одговарам. Утрото редовно доаѓав на работа да работам – се сеќава овој анестезиолог, сега со насмевка, на првите денови од епидемијата.
Многу стравови
Кога по два дена, на 12 март минатата година, првиот починат пациент во Србија, Радислав Боканиќ, беше примен на Инфективното одделение во болницата Кикинда, имаше многу стравови, главно од неизвесност и не се знаеше што ќе донесе утрото во лицето на невидливиот непријател.
– Не знаете што следите, со што се соочувате, каков е начинот на пренесување на инфекцијата, дали мерките за заштита, скадандер, ракавиците, маските се соодветни. Од високиот притисок, немав чувство ако добро го зацврстев визирот. Сè беше ново за нас лекарите и за сите луѓе. Се плашевме за себе, за пациентот, за колегите, за нашите најблиски, родителите, братот, неговите деца. Кога бев со првиот заразен пациент за прв пат, иако ја имав целата заштитна опрема, работев, но не посетив никого две недели. Исто така, се плашев дека ќе не испрати на некое долго место за да работиме. Полесно е кога работите во вашата институција, отколку како помош некаде – вели д-р Пруниќ.
Целото сведоштво на докторот прочитајте го на Објектив.рс.
Извор и фото: Објектив.рс