Баба Иванка во десеттата деценија од нејзиниот живот се грижи за имотот како да има педесет години. За еден час се качува на сено, сама цепи огревно дрво и може да трча доста брзо.
Бабата Иванка Кљајевиќ (92) од селото Блишково во Црна Гора е можеби највиталната баба на Балканот. Иако има повеќе од деведесет години, напорната работа не и е туѓа, па може да трча, и тоа многу брзо.
Во десеттата деценија од својот живот, таа одмара предејќи волна и плетејќи чорапи, пишува „Вијести“. Таа има ќерка, три сина, дванаесет внуци и три правнуци. Сепак, колку и да и помагаат, баба Иванка сака да ги презема работите во свои раце дури. Повремено знае и може да се качи на сено.
„Сите работат, секој сака да ми помогне, но јас најдобро знам да го направам тоа. Дали е пајажина, дали е прашина, колку што можам да средам. Фала му на Бога“, вели оваа феноменална баба.
Најмногу е горда на своите внуци, атлетски шампиони, чии бројни медали и пехари гордо ги чува. Ги има десетици.
Во текот на летото, таа е на село и го чува добитокот. Децата ја посетуваат и заминуваат.
„Доаѓаат на ден, два, и си одат. Сега го намалив бројот на крави“, вели бабата Иванка.
Сепак, нејзината најголема радост е кога ќе ги собере сите во текот на летото.
„Ги образував децата, не, но сум писмена. Знам да пишувам кирилично, но не и латински. Знам математика во главата, но не знам со молив“, вели Иванка.
Таа е толку брза што дури и камерата едвај успеала да ја фати. Веднаш штом се симна од сеното, прескокна преку оградата … Во десеттата деценија сама сече дрва, што е доказ дека сè уште може да работи.
„Животот ми беше малку трнлив, но фала му на Бога, се живееше. Се сееше жито, се грижев за куќата. Чував и овци„, вели бабата Иванка.
Сигурна нејзината рака и нејзината работа кажуваат колку е силна оваа жена. Сепак, вели таа, важно е да го имате вистинскиот човек покрај вас, кој ќе ја почитува неговата сопруга, дека сопружниците ќе се согласат, дека тој ќе биде домаќин.
„Кај мене беше така“, вели Иванка.
Таа чека да дојде месец мај за да оди на село. Сега почесто ја посетуваат, бидејќи понекогаш, како што вели, се откажува.
„Понекогаш се преморувам, ќе се разболам, па соседите доаѓаат да помогнат. Се борам колку што можам. Сè минува, па одам да берам печурки. Една година зедов пари и за печурки, зедов 500 евра, но тоа беше пред десетина години“, вели баба ми.
Лисичарки бере секоја година и додека не дојде летото да оди на ридовите, таа се грижи за имотот и куќата со толкаво спокојство како да сè уште не влегла во петтата деценија од нејзиниот живот.
Преземено од: https://www.telegraf.rs/