Репортажа на „Телеграф„ со коментаторите Сретен Рашковиќ и Стеван Стевановиќ:
– Дами и господа, по втор пат во својата историја, Вардар е шампион на Европа, иако тоа никој не го очекуваше! Овој тим го заслужи овој неверојатен успех за оваа генерација што се простува од големата сцена, но која мора да продолжи да живее! Таквиот карактер, енергија и знаење е само Вардар “, рекоа Сретен и Стеван, не знаејќи дека ќе ги разбудат таму каде што никогаш не сонувале да бидат.
Кога пристигнавме во Келн во четвртокот, моите долгогодишни пријатели Сретен Рашковиќ и Стеван Стевановиќ, ракометни коментатори на Арената, стоеја пред мене. Кога ги сретнав пет дена подоцна во Белград, не знаев дали се Рашковски и Стевановски или ги задржаа нивните презимиња.
Некои приказни ве удираат сред срце и не можете да останете имуни на она што се случува. Тоа е токму она што се случи со овие момци, кои живеат и дишат ракомет .
Во германскиот град ги тргнавме сите тројца водени од ракометот: работиме, известуваме, коментираме и пред се – ние се бориме за нашите играчи од цело срце.
Првиот ден се се’ изгледаше сосема нормално. Дружење со играчите, интервјуа, шпекулации за тоа кој ќе се искачи на тронот оваа година.
Следниот ден, по првата полуфинална игра во која се сретнаа Веспер и Вива Кјеле, Стеван ми вели да не го прашувам ништо, бидејќи останал без глас.
Еден час подоцна, тој се врати на своето место и со многу емоции го коментираше Вардар-Барселона. И тоа тркало на судбината (некои би рекле и среќа) почнува да се врти.
За оваа коментаторска вцојка се зборуваше во текот на целата сезона. Срцата на Македонците ги освоија толку многу пати што дури и не може да се брои. Но, срцата на Македонците во сабота вечерта, беа освоени до крајот на нивниот живот. Се вели дека нема навивачи на Вардар кои не ги слушале Сретен и Стеван таа вечер поради врескањето (простете го изразот, но тоа е тоа) за секој постигнат гол на црвено-црните.
И потоа, по тој натпревар, Стеван го прочита статусот што се појави на Фесбус, кој ќе предизвика лавина коментари.
– Српските коментатори заслужуваат медал, стан во Скопје, живот и право на глас во Македонија – напиша еден навивач.
Шегите во нивната сметка траеја само неколку минути, додека не стигна друга порака. Па, трета. Четврта. Па, одеднаш, сто барања за пријателство …!
Се сеќавам дека ги гледав и велев: “Луѓето се луди по вас”.
Сè уште беше нереално, дури и се шегувавме да отпатуваме во Скопје, ако Вардар ја освои шампионската лига. Само што ден подоцна, тоа повеќе не беше шега.
Во исто време како и најдобрите европски играчи, како претставници на една мала нација, кои ја прославуваа Лигата на шампионите, почна живототнаата бајка на Стеван и Сретен. Оваа титула на Вардар беше нивниот стаклен чевел, меч во каменот, што нив, и само нив ги вивна во невидени височини.
Утредента, наместо да се вратат дома во Белград (како што беше планирано), тие беа на чартер-летот со играчите на Вардар. И тој ден, наместо во нивната матична компанија, Арена, да го коментираат добредојдето на европски шампиони (како што е планирано) – тие се лично се најдоа на иста сцена со играчите, заедно со играчите се поклонија, и двајцата го кренаа пехарот, а нивното име го скандираа повеќе од 100.000 Македонци.
Почнаа понудите. Македонците им нудеа хотели, куќи, апартмани. Се разбира, и државјанство.
– Во тој моментот беше малку непријатно. Стеван имаше сцена во која на фудбалски навивач му објаснува дека играчите се херои. Ние само си ја вршевме својата работа, но ним изгледа им се допадна тоа што бевме искрени. Тие сметаат дека ние како коментатори немаме причина да го воздигнуваме Вардар бидејќи е од соседната земја, иако Арена има политика која клубовите од регионот се смета за свои – вели Сретен по враќањето во Белград.
– Сè уште не добив викендичка во Охрид, па останав Стевановиќ, не го сменив презимето во Стевановски – додава Стеван со насмевка и се сеќава на она што го поминал во Скопје.
Тој вели дека луѓето барале автограми, се фотографирале со нив, а на Фејсбук има над 1.000 нови барања за пријателство. За бројот на добиени пораки не кажува.
Сепак, тој истакнува дека вистинските херои се играчи, а не тие двајцата.
– Ги оставија двете раце и нозе на земја. Некои игра со скршени нозе, со напукнати ребра, со ‘рскавицата во колената, кои беа од клучно значење, повреда на рамото … кога таквите играчи пристигнуваат на терен и да го покажат тој вид на знаење на ракометот вид таква срдечност и враќање на -7 против Барселона во победа и влез во финалето, тогаш не можете да го зачувате гласот. Молчев на крајот од натпреварот. Бев на границата да заплакам, а можеби и плачев. Ме понесоа емоциите и сум среќен што сè заврши како бајка. По сето ова, можам да ја завршам кариерата”, вели Стеван.