Секој би сакал љубовта да трае вечно.
Таа личност ја сметаме за „наша“ за цел живот. Но, не е секогаш така, за жал. Љубовта не е нешто што има гаранција, таа треба да се негува, штити, а не да се зема здраво за готово.
Ако сакате лојалност, доверба, почит, истото треба да го дадете за да го очекувате за возврат. Но, се случува и тоа да е еднострано, само вие да бидете страната која се труди, а другата не, или барем не повеќе.
Во тој случај, едниот е несреќен, а другиот бара можности и задоволства со други луѓе, се крие, изневерува… Можеби ќе каже дека те сака, но љубовта и предавството не можат да постојат истовремено. Затоа што ако некој те сака, нема да те изневери, нели? Таа нема да има потреба да бара некој друг ако ве сака и е среќна и исполнета со вас.
Меѓутоа, ако се случи неверство, тоа не значи дека љубовта никогаш не постоела, можеби е потрошена со текот на времето, изгубена од многу различни причини. Партнерите се отуѓија, ја запоставија врската, секој тргна по својот пат, го изгубија она што ги поврзуваше. Секако, се случува и едната страна да одлучи да ја прекине врската, додека другата сè уште има силни чувства. Сепак, не можете да натерате некој да ве сака. Нема присилна љубов. Или се случува или не, или ги преживува испитите или не. Само треба да се помирите со тоа, без разлика колку е тешко.
Познатиот австралиски психијатар Виктор Франкл одамна кажа една мудра реченица за размислување:
„Лојалноста е една од задачите на љубовта – но таа е секогаш задача само за оној што сака и никогаш не може да биде барање упатено до партнерот“.
Лојалноста не се бара, ниту може да се бара. Не можете, ниту треба да го натерате партнерот да ви биде лојален. Тоа не е твоја работа. Чистата и искрена љубов кон вас треба да го доведе до таа спонтана „одлука“. Ако тој навистина ве сака, вие ќе бидете единствената личност што постои за него и тој никогаш нема да има потреба да гледа во некој друг.
Извор: курир.рс