Руските сили го стегнале кругот околу Мариупол каде паднале проектили, а Михаил Пуришев шест пати влегувал во градот и ги спасил своите сограѓани. Тој за чудо преживеал, иако неговото црвено комбе било целосно уништено.
Поранешниот менаџер на ноќен клуб, 36-годишниот Украинец, вели дека евакуирал повеќе од 200 луѓе во шест возења, а во конвојот му се придружиле и некои други возачи.
Русија минатата недела објави дека ја презела контролата врз урнатиот, но стратешки важен пристанишен град, кој претрпе некои од најлошите напади во руско-украинската војна од почетокот на руската агресија.
Стотици украински бранители се уште се кријат во катакомбите на гигантската фабрика за челик, а според украинските власти, во градот се уште има околу 100.000 цивили.
Бидејќи обидите за воспоставување хуманитарни коридори не успеаја, приватните евакуации беа спасоносно бегство за цивилите од опколениот град кој остана без сè, храна, вода, гориво, комуникации.
„Кога првпат тргнав на пат (8 март), градот беше облак од чад, како огниште. На последното возење останаа само јагленисани остатоци од згради“, рече тој.
Русија негира дека цели на цивили во Украина, каде што спроведува, како што ја нарекува, „специјална воена операција“ за разоружување на Украина и заштита од фашисти.
Ваквите квалификации ги отфрлаат и украинските власти и западните земји, обвинувајќи ја Русија за неиспровоцирана агресија врз соседната земја.
Пуришев објави видеа од неговите возења и на тој начин даде еден од ретките увиди во опколениот град кој не е покриен со мобилната мрежа, а од него нема никакви информации.
Возилото, купено специјално за евакуација, со помош на пријатели, ги носи лузните од нападот – оштетено е ветробранското стакло и три странични стакла и една врата.
„Возилото беше под артилериски оган, минофрлачки оган, во огнена престрелка и носи еден куп воени лузни.
Тела во теписи
Му требале осум часа да вози низ руската окупирана област до Мариупол, да помине контролни пунктови, да избегне повремени крстосници, трупови, додека постојано се плашел од противпешадиски мини, раскажа Пуришев.
Во самиот град се трудел да не гледа мртви тела на патот или урнатини од автомобили од страв да не види мртво дете и да се скрши и да застане.
Мртвите биле закопувани на улиците во близина на трговски центри, ноќни клубови, па дури и во дворовите на градинките.
„Некои тела беа завиткани во теписи и оставени на клупи во паркот“.
Персоналот на неговиот поранешен ноќен клуб подготвил засолниште во подрумот на зградата. Внатре имало околу 200 луѓе, вклучително и постари и една трудница. Првиот рефлекс на Пуришев бил да ги спаси вработените во ноќниот клуб, но тој самиот не знае како се нашол во ситуација да ги евакуира луѓето од прифатилиштето.
„Најстрашните моменти беа кога сè беше тивко. Еднаш тишината траеше осум часа. Помисливме: тоа е тоа, готово. Кога почна повторно, беше толку ужасно што децата се помочаа“.
Имале свои „колекционери“ кои излегувале во потрага по храна и чиста облека, дури и за бебешки шорцеви за да можат да менуваат валкани панталони, долна облека. Децата го викале чичко Миша, а тој делел слатки.
Бог да го благослови
Тој се сеќава на една вдовица која го молела да излезе и да ја извади бурмата од раката на нејзиниот мртов сопруг убиен во воздушниот напад.
„Не бев во можност да го направам“, признава тој.
Тој се откажа од возењето на 28 март кога прорускиот сепаратистички војник му рече никогаш да не се враќа затоа што или ќе биде заробен или уште полошо.
Пуришев верува дека Бог го заштитил.
“Единствената повреда што ја заработив беше кога се скрши стаклото на возачот. Ме спаси палтото и имам само гребнатинка. Бог да ме благослови, се разбира. Моето комбе ме чуваше”.
По војната, тој планира да купи ново возило.
„Ќе биде настан за паметење кога ќе се вратиме во Мариупол“.
извор: 24sata.hr
фото: press.hr/svijet/ Facebook