Надја Денисенко и нејзините деца побегнале откако поминале три недели во Мариупол под опсада и постојани напади. Тие живееле во студен стан каде од експлозите имало искршени прозорци. Со денови јаделе многу малку и не пиеле речиси ништо.
„Бевме многу среќни кога добивме шише вода. Го испивме за неколку секунди“, изјави Надја за Би-Би-Си, потсетувајќи се на моментот кога пристигнала на релативно безбедно со своите четирнаесет и пет годишни синови и двеанаесет годишниот ќерка.
„Кога почна војната, мојот најмал син рече: Мамо, сакам леб“.
Во Мариупол деновите ги поминувале во ходникот, скриени зад дебели ѕидови. Тие би биле во подрумот во текот на ноќта. Обично ги буделе експлозии во 5 часот наутро.
„Тоа беше пекол. Вистински пекол“, вели Надја (39), која пред војната работела како касиерка. „Деновите ги поминавме не знаејќи дали ќе се разбудиме наутро.
Му реков на син ми дека експлозиите се само огномет.
Мариупол ги доживеа најлошите ужаси од руската агресија врз Украина.
„Многу не гранатираа. Не им беше грижа… Син ми постојано прашуваше зошто се случуваат експлозиите. Ќе му кажам да не се грижи, тоа беше само огномет“.
Таа вели дека нејзиниот најмлад син прашал зошто се обидуваат да ги убијат.
За време на престојот во градот, соседите готвеле малку храна на улица што ја имале во кујната.
„Често останувавме надвор бидејќи беше потопло отколку внатре“, рече Надја. Последните два дена немале што да јадат. „Не беше важно дали имаш пари, немаше храна во градот.
Во еден од обидите за бегство, тие заминале на местото каде што се собрирале автомобилите, верувајќи дека тоа ќе биде место за евакуација. Тие биле нападнати. „Тоа беше намерно“, рече таа. „Не знам зошто сакаат да не убијат“.
Преживеале, рече Надја, бидејќи непознат маж ја турнал неа и децата „како кученца“ во оштетена зграда.
„Кога излеговме“, рече таа, „видовме нешто страшно“. Еден од автомобилите бил погоден од граната. Возачот, војникот кој се обидувал да го изнесе семејството надвор од градот, бил ранет во главата. Таа и останатите го донеле во подрумот, каде девојката која не била лекар се обидела да му ја сошие раната со обична игла и конец.
„Откако го видовме сето ова, дојдовме дома и мојот помал син ме праша зошто се обидуваат да не убијат“, рече Надја.
„Што да му кажам? – Не знам зошто“.
Денови подоцна, на 17 март, конечно успеале да излезат од градот, како дел од колона приватни возила. Прво стигнале до селото Манѓуш. Потоа се упатиле кон Бердјанск, кој е под руска контрола. Оттаму се качиле во автобус за Запорожје. Патот, рече таа, е полн со контролни пунктови поставени од руски војници или сепаратисти поддржани од Русија.
„Не проверуваа, особено мажите, нашите телефони“, рече Надја. Очекувала дека тоа ќе се случи па ги избришала сите слики што ги имала од Мариупол. „Кога го напуштивме градот, целата бев валкана и покриена со кал. Не се истуширав. Кога немаш што да пиеш, не размислуваш да се тушираш“.
Им требало пет дена да стигнат од Запорожје до Лавов во западна Украина.
„Овде сме безбедни и можеме да купиме храна, но мојот син сè уште крие храна, леб, бонбони. Ги крие во различни делови од станот во кој се наоѓаме сега“, рече таа.
Таа го праша зошто го прави тоа. Тој рече: „Да, имам што да јадам утре“.
Надја е убедена дека нејзините деца ќе можат да го пребродат она што го поминале и сака еден ден да се врати во Мариупол.
„Ни го уништија градот. Од него не остана ништо… Градот цветаше и се развиваше. Едноставно беше совршен“, рече таа. Единствено што немале, вели Надја, бил Мекдоналдс.
„Едноставно не разбирам зошто сето тоа се случи. Зошто го направија тоа?
Преземено од: https://www.index.hr