Светлана Димитриевска(45), по потекло е од Тетово, мажена е во Куманово, но сега живее во Скопје, веќе 15 години се бори со чудовиштето наречено канцер.
Дојдено е до таму, вели таа, дека доколку не замине на лекување во странство, ќе мора да се помири со судбината, бидејќи, како што вели, нашите лекари кренале раце од неа, за разлика од лекаритево Турција кои и влеваат надеж дека, сепак, ќе успееда го продолжи животот.
А може ли човек во еден ден да биде и најсреќен и најтажен: Колку може тоа човечкиот организам да го издржи. Светле и тоа го преживеала. Ако за секоја жена најубавиот ден во животот е кога ќе стане мајка, овој ден таа ќе го памети и по најстрашната реченица во нејзиниот живот- имаш рак.
-Синчето и болеста ги добив во исто време. Кога по царскиот рез се разбудив прво ми ја кажаа дијагнозата, па потоа ми кажаа дека станав мајка на синче. Прво ми рекоа -имаш рак, а потоа ми рекоа- имаш син. А јас онака полусвесна после царскиот, вели Светле за ММС и ја почнува нејзината мака и пекол низ кој поминала од моментот на дијагностицирање на болеста до денес, кога се надева на донации за да може да го продолжи животот и да му се радува на синчето.
-Уште во Куманово на прегед лекарката се посомнева дека нешто не е во ред. И благодарам што се посомнева инаку можеше да биде фатално. Ме пратија веднаш за Скопје, а само што влегов во деветиот месец од бременоста. Лекарката при преглед, за да види колку сум отворена го напипала ракот и првичната дијагноза беше на ректум. Беше ниско доле. Рекоа дека најверојатно се работи за тумур и веднаш ме пратија за Скопје. Значи карцином на ректумот и 10 дена по породувањето ме орерираа. Беше втор Д стадиум. Многу надежен дека нема метастази. Бев на хемо терапии, на зрачење, лекувањето траеше околу една година. Носев стома, па ми ја извадија и полека полека се враќав во нормала. Организмот ми беше многу истоштен и од бременоста и од операциите, зрачењата, терапиите. И следните пет години се беше во ред. Нели велат дека ако не се повтори пет години се е во ред, вели таа.
Светле направила тумор маркери, кои биле многу високи и од тука почнала нејзината втора голгота низ животот.
-Направив многу испитувања, имав некои промени на црниот дроб и ниеден доктор не кажа дека се работи за метастаза, бидејки ги гледаа како калцификати. И 7-8 месеци поминаа во дијагностицирање и никој не можеше да најде каде се. За да на крај решија да земат биопсија од промените на црниот дроб и се покажа дека се метастатски. Тогаш беа со големина од 2-3 сантиметри. Заминав кај хирургот, кој првично ме оперираше и ми рече дека ова не е оперативно и дека ако ме оперира, јас со тој дел што ќе остане од црниот дроб не може да функционирам.
Ме препрати на онкологија, каде ми дадоа некоја терапија, по која после година ипол примање промените нараснаа дури 7-8 сантиметри. Дојде моментот кога ми рекоа ние не можеме веќе да ти даваме терапија, а хирурзите велеа ние не можеме да те оперираме. И толку. Не знам како да опишам како се чувствував. Готова си, иди умри. Тоа значеше. И тогаш ти доаѓа сила и борба за живот. Тоа беше пред осум години. Јас ги зедов документите и ги испратив на повеќе клиники низ Европа, вели Светле и додава:
-Ми се јави лекар од Словенија и кажа дека може да ме оперира. Ми рече да одам кај мојот лекар, за да му се јавиме и да се договорат на кој начин да ми даде конзилијарно мислење за да заминам за Словенија, бидејки приватно таа операција чинеше околу 25.000 евра. Не знам колку пати се обидував за да дојдам до лекарот кој ме оперираше и не успеав. Кога конечно успеав и му кажав тој само ме погледна и ми рече „Кој е тој јас нему да му се јавам на телефон“ и ми ги фрли броевите. Јас сега се навикнав на тој суров однос, но тогаш не бев, ми беше навистина многу тешко што така реагираше. Лекарот од Словенија ми рече да поднесам барање за конзилијарно мислење за да се лекувам и тоа требаше да го поднесам до него, бидејки тој беше лекарот што ме оперираше. Го чуваше барањето во фиока можеби еден месец.
Потоа ми се јави тогашниот директор на хирургија и ме повика на разговор. Јас тогаш имав 35 години. Кога отидов меѓу другото ми рече: „Слушај дете да ти кажам јас нешто. И да се оперираш и да не се оперираш со оваа дијагноза повеќе од трр години нема да живееш. Така да не можеме да ти дадеме конзилијарно мислење“. Тоа беше септември, мене животот ми висеше на конец. Уште ми рече дека дури во март следната година ќе дошол лекар од Франција и мене ќе ме ставеле прва на список за операција. Па мене деновите ми беа избројани, а не да чекам месеци и месеци. Му се заблагодарив и си излегов, вели разочарано таа.
Но, за нејзина среќа имун на нејзините повици за помош не бил лекарот од Словенија, кој направил се за да и го спаси животот.
-Тогаш сватив колку похуман однос имаат тие лекари. Потојано е достапен, постојано одговараше на повиците и за да не ме стават на толкав трошок се договоривме операцијата да оди преку приватна болница кај нас, тој да дојде од Словенија и да ме оперира тука. Така и се случи. Ме оперираше, операцијата беше успешна и само ми рече: „Зошто ова не е оперирано пред две години, кога промените биле по 2-3 сантиметри, кога ова би било рутинска операција. Зошто се чекало да се дојде до оваа состојба, да биде ризично“, објанува разочарано Светле.
По таа операција Светле продолжила нормално со животот скоро цела деценија, се до почеток на пандемијата со корона.
-Пролетта кога почна короната јас почуватвував некои проблеми и заминав на лекар. Утврдија метастази и тоа не само на црниот дроб туку и на белите дробови и еве ме две години заглавена помеѓу лавиринтот онкологија-инервентна хирургија. Напраени се многу интервенции. Терапијата која првично ја примв делуваше добро, многу промени се намалија, некои исчезнаа. По последната терапија добив анафилактички шок, испадна дека сум алергична на терапијата.
Ми ја прекинаа и од лани во декември до денес не ми најдоа друга соодветна терапија. Болеста се искомплицира, добив и други компликации, добив и сепса. Се лечев во меѓувреме од се и сешто, за да болеста во меѓувреме прогресира и сега единствената терапија која можат да ми ја даваат ми ги уништува тромбоцитите. Треба да ја примам на секои три недели, а тромбоцитите не можат да ми се вратат во нормала после месец ипол од терапија. Значи џабе ја примам. Нема терапија и не се зае кога ќе се добие, објасни СВетле.
Бидејќи е ваква состојбата, а таа секако е исплашена за својот живот, заминала да праша дали може да добие конзилијарно мислење за лекување во странство.
-Имам лошо искуство од порано, а во Законот стои дека секој кој не може да ја добие соодветната терапија во земјата фондот треба да му плати лечење во странство. Кога тоа ќе им го споменеш на лекарите како да си им брцнал во око. Кој тебе ќе те прати таму, тоа е голема процедура и еден куп други работи ќе ти кажат. Јас стапив во контакт со повеќе клиники, од една ми одговорија, а од другите чекам. Ми одговорија од приватна клиника од Турција, каде има нови методи за лечење, меѓу кои и радиоемболизација, која ја предлагаат во мојот случај, а за тоа се потребни 40.000 евра со сите придружни трошоци. Кога ова го кажав на лекарката таа ми рече: „Едноставно нема шанси Фондот да ти даде конзилијано мислење за лечење. Можеш ако си го снисиш трошокот сама“. За жал, државата не стои позади тебе, а треба да те штити. Оставен си сам на себе. После се низ што поминав мислам дека на Онкологија веќе не сме ни луѓе, туку само бројки што лекарот денес треба да ги протера низ раце. Мене три пати ќе ме испуштеа од раце кога се жалев на одредени симптоми. Кога имав сепса имав три месеци температура и секој втор ден бев на на Клиника и се жалев. Упорно се жалев, а ми веле дека ми е од терапијата, градам имунитет, добро е да имам температура. Се до момент додека не дојдов до септички шок, вели тажно таа.
Кога се чувствува подобро Светле го зема синчето кај неа во СКопје, каде живее со мајка и. Како и секоја мајка, така и таа не сака да го трауматизира и да гледаниз какви маки поминува неговата мајка.
-Бил сведок на неколку такви ситуации и не би сакала да го потресувам уште повеќе. Иако запознаен е со целата моја ситуација, со него за болеста отворено разговарам од почеток. Јас сум социјален работник и цел работен век се борам за правата на ранливите категории. Еве сега се борам за себе. Сакам да се изборам за сите кои безнадежно чекаат помош, а не можат да си ја добијат. Не сум само јас единствен случај, многу ги има како мене. Но, на оваа тема не се зборува, не се кажуваат многу работи. Реалноста се претставува многу розова, а не е. Јас искрено се надевам на позитивен исход, ако не друго барем болеста да се стави во ремисија. Најмалку што очекувам е болеста да биде во ремисија. Дали ќе се реши комплетно не знам, едноставно верувам и тоа е тоа ме држи. Имам надеж, вели таа и додава:
„ Кога ми е најтешко јас пишувам книга и некои извадоци објавувам на мојот профил на Фејсбук. Ги опишувам внатрешните борби, како се бориш сам со себе во моментите кога ти е најтешко. Што е тоа што те мотивира и ти помага да се извлечеш. Колку и да си јак, пак, имаш кризи, пак имаш моменти кога паѓаш, и кога треба да станеш и да надминеш одредена состојба и да кажеш одиме понатаму.., вели Светле полна со надеж дека се ќе биде во ред…“.
Весна Миленковска
Фото: Фејсбук