Најголемата радост на секоја жена е кога ќе стане мајка. На среќата и нема крај. Животот на жената тогаш добива поинаква смисла, станува мајка-кралица или мајка-лавица. Но, не ретко судбината знае оваа среќа да ја помати, па на родителите животот да им се преврти и да не знаат што да прават. Ваква една животна приказна испишува скопјанката Симона Пармачка Блажевска, која по девет месеци откако станала мајка на малата Илина , сега, заедно со сопругот Игор се борат да го спасат нејзиниот живот. Маките на неа и Игор почнале минатиот месец, кога Илина требало да се запише во градинка, а мама Симона да почне на работа.
– Од тогаш не знаеме што е ден а што ноќ во нашата борба за живот на Илина. Од весело и напредно бебе, до операција и хемотерапии, вели Симона и додава:
-Мене ми заврши породилното отсуство на почетокот на септември, имав патолошка бременост и на осум месеци требаше да ја оставам и да тргам на работа, но со владините мерки останав уште. Илина девет месеци беше здраво, право и напредно бебе. Родена е со тежина од 2.800 килограми, како помало бебе, но без проблеми за еден месец ги дуплираше килограмите. Редовно е носена на контрола, редовно примала вакцини и се што е потребно. Но, од мај вакцините ни ги одложуваат, бидејќи беше константно слабокрвна. Тоа не го гледаа како голем проблем и пиеше сирупи за железото. Во септември требаше да почнам на работа и за прв пт да ја одвојувам од мене имавме друг проблем, не можевме да ја запишеше во градинка, а јас немам кому да ја оставам. Каде се не се обративме и едвај успеавме да ја запишеме во нашата матична градинка во Влае, вели Симона.
И се до тогаш било се во ред, без никакви симптоми и најави дека ќе се случува нешто страшно по животот на ова мало насмеано ангелче.
-Прв пат на девет месеци крена температура, но ми рекоа дека не е ништо, вирус и повикувајќи се на температурата побарав уште една недела слободно. Ме пратија во Козле и докторката се заинтересира зошто е тоа така. Кога ја виде крвната слика ме праша зошто е ниско железото и направивме повторно, да не е некоја грешка. Веднаш не испрати на ехо ко покажа дека Илина има тумор на надбубрежната жлезда, во медицината познато како неуробластома. Кај Илина имаше 14 сантиметри големина во стомачето, раскажува вознемирено Симона.
Оваа дијагноза ги шокирала родителите. Илина, место како што била напредно бебе, да проодува, сега треба да се бори за живот.
-Шок, што не можам да го опишам. Здраво право дете и кога требаше да почне ново поглавје од животот, да тргне во градинка, ја чека долга и тешка борба. Почнавме со сопругот Игор да се консултираме што да направиме, бидејќи стануваше збор за огромен тумор и само еден доктор се нафати да ја оперира без претходна хемотерапија. Доктор Симеонов го извади туморот и Илина супер се избори. Бескрајно сме му благодарни за маестрално извршената операција и целата понатамошна поддршка. Сега заздравува но по добивањето на резултатите од МАНУ веќе нема време за чекање и мора да почне со хемо. Се обративме на многу места, кај многу лекари, кои не советуваат дека „треба да си го бараме чарето надвор“. Како најприфатлива за нас е Турција, каде хемотерапијата ќе трае од 4-6 месеци и чини 100.000 евра. Тоа беше уште еден шок за нас. Со примањата што ги имаме со Игор тоа не можеме да си го дозволиме а уште помалку, пак, можеме да гледаме како детето пред очи си го губиме. Почнавме да бараме пари секаде и на секој начин. Отворивме сметки, бараме донации. Кога ја контактиравме болницата во Турција ни рекоа дека мора што побрзо да се почне. Преку пријатели па успеавме да направиме да не примаат со платен само еден третман. А треба да прими од 4-6 третмани, вели растажена Симона.
Откако ги објавиле сметките до сега успеале да соберат пари за да почне лекувањето и веќе во недела ќе заминат во болницата, но мора да соберат уште.
– Со сите лекари што зборувавме ни рекоа дека најдобра опција за Илина е да ја носиме некаде, бидејќи кај нас немаат искуство на лекување на ваква дијагноза на толку мало дете. Хемотерапија има, но кај Илина проблем е што има само 10 месеци, а според нејзините параметри има огромни шанси да се излекува. Ние како родители не смееме да дозволиме да го оставиме детето на некој што ти кажува дека подобро е некаде на друго место. Денес од Детската клиника за хематоонкологија добивме одговор дека нема да добиеме конзилијарно мислење за лекување во странство. А кој родител не го сака најдоброто за своето дете, секако дека секој го сака најдоброто. Свесни сме за целата состојба, свесни сме и за нашите плати, свесни сме и за се. Но, кога ќе ја погледнам Илина како од едно црвче, што не можевме да го најдеме во креветчето, па стана топче од бебе и девет месеци без никаков проблем ја чувавме, срцето ми се кине. Како мајка не можам да се помирам со фактот да не можам да и помогнам. А немаме помош од никој, сами сме со сопругот и секако целата поддршка на роднини и пријатели, познати и непознати. Едвај ја преживеавме и нејзината операција на шести октомври, имаше хипоболемичен шок за време на операција, па четири дена беше на интензивна. Душичка, прв момент кога го отвори очињата бараше да цица. Првиот момент кога дојде дома на свој терен се опушти. Ни раната, која и е преку целото стомаче кон грпчето не и беше пречка да биде активна. Место да проодува, да се учи да каже „браво“ или „чао“, сега се враќаме назад, бидејќи ни рекоа дека сето тоа ќе се забави. Таман почна да се пушта да проодува се направи операција, објаснува мајката.
Улогата на мајката во овие моменти, и покрај се е да биде силна иако срцето и се кине. Симона, како и сите жени вели дека во принцип е плачка и паничар, но кога по шокот станала свесна што ја чека ни сама не знае од каде и дошла силата да издржи.
-Од сите стресови ми потече окото, но тоа јас тоа сосема го занемарив. Сега сфаќам што значи да се биде мајка и каква борба е тоа. Кога ми рекоа дека потребна е хемотерапија бидејќи има тумор доживеав невен шок. Не можев да го поднесам тоа, огромен удар, не можев а го прифатам. Но, сама на себе си удрив неколку шамари за да се освестам и да сфатам дека треба да бидам силна. Ние ништо не можеме да и помогнеме, сама Илина треба да се избори. Затоа и сме свесни каков период не чека. Што да правам, се соземав, знам дека треба да сум тука за неа. Не попуштам, не се самосожалувам, туку гребам секаде кај што можам за да си го излекуваме детето. Со револтот дека во државава не можеме да си го излечиме детето не правам ништо. Многу пари се, свесни сме и затоа е уште поголем револтот. Ама секој родител би постапил вака, станува збор за бебе кое има добра шанса за живот, а јас не би сакала да ја изгубам. Болеста е подмукла, брзо се враќа и се шири, но добро е што изворот е изваден и метастазите се извадени. Откако ќе заврши циклусот хемотерапии следните две години знае често да се врати. Ние не ни помислуваме на вакво нешто, одиме со позитивна мисла дека ќе се реши и тука ќе заврши се. Болницата многу деца излекувала и се надевам дека со помош на добри и хумани луѓе и мојата Илина ќе биде меѓу нив, вели низ солзи Симона.
Весна Миленковска