„Теофан си оди дома, најголемиот смешко чукаше на ѕвончето за чао, Теофан победи!“, „ Ајан со нетрпение ѕвонеше на ѕвончето за да слушнат сите дека оздраве и победи!“, „ Румеса здрава ја праќаме дома, таа ја победи леукемијата и срамежливо заѕвони на нашето ѕвонче!“ Ова се само дел од објавите на Детската клиника посветени на малите борци кои се избориле со ракот. Храбрите херојчиња не само од земјава, туку и оние од странство го означуваат крајот на трнливиот пат со препознатливиот звук на ѕвончето, проследен со аплаузот од медицинските работници кои се претвориле во нивно второ семејство.
За жал, има деца кои се’ уште се на почетокот на тој пат и треба да почекаат за да може и тие да уживаат во ѕвонењето како симбол за нивната борба. За да им го олеснат тоа чекорење до крајната дестинација, неколку млади дами од Македонија решија да бидат хумани. Тие ја донираа својата коса за изработка на перики за деца болни од рак. Македонски медиа сервис разговараше со нив и тие открија од каде поривот за донирање, но и какво е чувството по кратењето на косата која ја растеле долго време. Заедничкото за сите е желбата една детска солза да се претвори во насмевка.
Најмалата од нив има само девет години. Галена Николоска решила да ја донира косата откако мајка и’ и покажала фотографии од деца што немаат.
„Јас си ја растев косата и не сакав да ја сечам, но мајка ми ми покажа слики од децата што немаат коса. Сакав да помогнам и ја донирав мојата. Бев среќна, така убо ми беше. Косата ми беше голема, но ова е уште поубо. Сите ми ја сакаа косата и ми велеа нее, зошто си ја пресече, преуба ти беше! Некои деца ме прашаа зошто сум се истрижала и јас им кажав дека сакав да помогнам на друго дете. Пресреќна бев што ќе можам да помогнам, мене косата можеби малку ми недостига, но ќе порасне“, вели малата прилепчанка.
Парчето коса со кое таа неодамна се „збогува“ е всушност сплетено во плетенка која веќе е во Холандија, откако семејството Николоски ја испратиле по пошта за да помогнат на некое детенце кое таму се бори со одредено малигно заболување.
„Ја растевме косата бидејќи сакаше да има долга коса како принцезите во бајките и не сакаше воопшто да се стриже. Случајно на интернет видовме дете што донирало коса и дознавме дека има организација каде што тоа може да се донира. Преодна точка беше кога виде фотографии пред – потоа. Кога виде дека деца имаат потреба од косата ми рече мамо носи ме на фризер. Јас се чувствував како нешто свое сум дала, бидејќи некоја мајка чувствува голема болка поради детето. Нашите ситници за друг може да значат многу. Инаку кога се праќа косата во Холандија се нагласува дека е донација, за да не се направи злоупотреба. На меил ни стигна потврда дека е пристигната“, ни изјави мајката на Галена, Ангелка.
За разлика од косата на деветгодишното девојче која веќе е пристигната во Холандија, една друга се’ уште патува кон оваа дестинација. Скопјанката Ангела Анастасова исто така ја прати својата коса со цел да измами детска насмевка.
Таа ова го планирала уште од март:
„Од март косата ја чував намерно за да има доволно должина за да се донира. Минимум треба да е 30 сантиметри долга плетенката. Значи косата во плетенка се става во ќеса за да не впие хемикалии од пликот и се праќа по пошта. Јас ја пратив и ги дадов моите податоци за да ме известат кога ќе стигне преку меил“, вели Анастасова за ММС и додава дека кога ја скратила косата се почувствувала преубаво:
„Коса како коса ќе порасне на мене, но некој ја нема и може да се почувствува поубаво. Сакам барем малку да му се олесни ситуацијата, која е тешка и за родителите и за детето. Јас не знаев дека ова што го направив ќе наиде на толку позитивни реакции. Сите колешки, пријатели и родителите беа горди на мене. Уште една моја колешка сака да ја донира косата. Кога косата ќе ми биде доволно долга повторно ќе ја донирам“, споделува оваа студентка која планира да биде физиотерапевт, па смета дека токму професионалната определба ја поттикнува на хуманост, поради што е и крводарител уште од седумнаесетгодишна возраст.
За разлика од неа, на штипјанката Надица Биџовска ѝ биле потребни две години за да може да има доволно долга коса за донација. Хуманиот гест го реализирала лани откако претходно добро истражила за деталите на оваа тема. Косата долга од 27 сантиметри била донирана на организацијата Locks of love на Флорида.
„Честопати на телевизија и по социјалните медиуми гледам како ѕвони ѕвончето со најубав звук на светот, ѕвончето што означува втор живот за децата кои ја напуштаат Детската клиника за онкологија. Насмевки има на сите детски лица, тие се пресреќни бидејќи повеќе не се разликуваат од нивните врсници по тоа што не можат слободно и безгрижно да го поминуваат детството на улица играјќи ги сите детски игри. Само една работа ми ги окупираше мислите, дека децата немаат косичка на главата. Дека девојчињата уште некое време нема да се радуваат на убави фризури со маркички во косата. Па така ми дојде идејата да исполнам барем една мала, во тој момент можеби и неважна работа, но да овозможам барем едно мало задоволство на дечињата и барем на едно од нив да му подарам коса. Без размислување ја истрижав косата и ја донирав на организацијата Locks of love којашто е наменета специјално за изработка на перики наменети за деца што имале трајна загуба на коса и за деца коишто ја изгубиле косата како последица на медицински третман. Бев пресреќна што предизвикав барем една насмевка на лицето на некое детенце“, се потсетува Биџовска чија најголема желба е повеќе да нема потреба од вакви донации.
Вели дека гестот не го направила за да некој ја пофали, туку се водела според своите чувства, а новата фризура ја направила горда на себе.
„Добив повратен одговор и благодарница. Но мислам дека за тоа немаше никаква потреба. Не чувствував потреба некој да ми се заблагодари, само сакав некого да направам среќен, а за тоа не се вика благодарам, самата помисла дека си помогнал некому е најголема благодарност и задоволство. Се надевам дека детето веќе нема потреба од мојата коса и дека веќе одамна му е извадена, ама сум среќна што барем еден миг сум допринела да се појави насмевка на неговото лице“, завршува таа.
Храброста на децата со малигни заболувања е во фокусот на многу активности и кампањи ширум светот и овој септември, кој се одбележува како месец на сите деца кои се борат со малигни заболувања. Кон нив се приклучија и македонските граѓани кои од центарот на Скопје пуштија стотици балони во златна боја, како симбол на детската сила и истрајност. Домашната статистика говори дека над 80 проценти од децата со малигни заблувања се излекувани. Од почетокот на оваа година досега се дијагностицирани вкупно 22 пациенти со малигна болест, од кои 14 деца се со акутна леукемија.
Вања Мицевска